Rodzimowierstwo

Rodzimowierstwo - definicja

Rodzimowierstwo to system wierzeń etnicznych (zarówno minionych jak i współczesnych, zawsze jednak wyraźnie nawiązujących do konkretnego systemu wierzeń etnicznych), opartych na mitologii i wierzeniach lokalnej społeczności (zwykle odwołujących się
do tradycji przedchrześcijańskich), występujących w obrębie danej grupy kulturowej. Tym samym w przypadku rodzimowierstwa słowiańskiego chodzi tu głównie o odwołanie się do tradycji wspólnot słowiańskich (czasem jednak z elementami opartymi na rodowodzie celtyckim, germańskim, pruskim, czyli dawnych plemion zamieszkujących obecne tereny Polski, a których kultury - dla których wspólnym mianownikiem była świętość Natury - wzajemnie się przenikały). Samo pojęcie powstało ze złączenia dwóch słów: "wiara" w znaczeniu zespołu zasad, na których opiera się pogląd na świat oraz "rodzima" czyli właściwa danej społeczności, regionowi - pochodząca z danego narodu, plemienia, ojczyzny, macierzy, domu, miejsca, itd.

Sposób na życie, a nie ideologia

Rodzimowierstwo trudno uznać za ideologię, która mogła by być pretekstem do sterowania ludźmi na zasadzie budowania ścisłych ram moralnych. Jest światopoglądem wyewoluowanym z doświadczeń ludzkich, a nie prawdą objawioną. Próba narzucania w imię Rodzimowierstwa ścisłych reguł, czy głoszenia dogmatów jest niczym innym jak naśladownictwem tego co od wieków wypracowano w kulturze łacińskiej. Rodzimowierstwo to przede wszystkim sposób na życie w zgodzie z samym sobą, w którym szczęście jednostki podparte jest szczęściem społecznym.

Manifestacja różnorodności w ramach świadomej tolerancji

Rodzimowierstwo to manifestacja różnorodności światopoglądów w ramach wspólnej wiary w panteizm. Uznanie boskości świata znakomicie pasuje zarówno do współczesnych realiów jak i odkryć naukowych, a dowolność co do indywidualnego podejścia do jej celebracji daje znakomite możliwości osobistego spełnienia. Każdy rodzimowierca ma wystarczająco dużo swobody by rozwijać swoje osobiste życie duchowe bez konieczności walki o szczegóły teologiczne, które w gruncie rzeczy nie są istotne dla całokształtu religii. Za swobodą musi iść tolerancja i nie tylko w ramach wspólnoty światopoglądowej ale również ogólnospołecznej. Należy pamiętać, że uznanie boskości świata zgodnie z podstawowymi zasadami logiki, jest równoznaczne z uznaniem boskości każdego jego elementu. Czy to oznacza, że każdy może być rodzimowiercą? Tak, ale w ramach własnej grupy etnicznej, co gwarantuje różnorodność i zabezpiecza przed homogenizacją kultury . Tu pojawia się pojęcie świadomej tolerancji, która musi chronić równo i sprawiedliwie wszystkich ludzi. Świadoma, znaczy ograniczona do bezwzględnej zasady: „Tam kończy się twoja wolność, gdzie zaczyna moja”.

Szacunek dla indywidualności

Odrzucenie skrajnych zachowań nie oznacza braku szacunku dla indywidualistów, postaw, które niekoniecznie zgodne są z przyjętymi zasadami i uznanymi prawdami. Tu trzeba wyraźnie zaznaczyć, że w Rodzimowierstwie zawsze jest miejsce na postęp i reformy. Nie można być panteistą i jednocześnie konserwatystą. Poza tym prawo do indywidualności jest jedną z ważnych cech Rodzimowierstwa, zapewniającą poczucie wartości i satysfakcji z własnego życia i twórczości. Taka indywidualność jest wartościowa dla ogółu społeczeństwa, dzięki niej, wyznaczane są na zasadzie naturalnego doboru, nowe drogi rozwoju.

Rozsądek egzystencjonalny

Każdy człowiek, nie tylko Rodzimowierca powinien kierować się w życiu rozsądkiem, czyli tak podejmować decyzje, by wyniki tych decyzji były jak najkorzystniejsze dla niego, jego rodziny, społeczności, w której żyje i świata. Kolejność nie jest przypadkowa, wyznacza zgodne z naturą priorytety samozachowawcze. Podczas podejmowania decyzji powinien kierować się logika, wiedzą i doświadczeniem ograniczając do minimum przypadek i tzw. fantazję. To w jaki sposób rozłoży swoje priorytety zależy wyłącznie od niego i nie można potępiać go za takie, czy inne decyzje, chyba, że ich wynikiem będzie świadome łamanie umów, np. prawa stanowionego. Prawo wyboru jest jedną z funkcji wolności.

Równowaga z kontrolowaną fluktuacja twórczą

Warto podkreślić, że rozsądek to specyficzna równowaga pomiędzy koniecznością, a dobrą wolą, miedzy zimną logiką, a emocjami. Równowaga sprawia, że rodzimowierca nie tylko podejmuje rozsądne działania w ramach rozsądnych kompromisów, ale również znajduje czas na samorozwój, pracę twórcza czy rozrywkę. Ma wyznaczony cel, którym jest szczęście tu i teraz oraz dziedzictwo, które pozostawi po śmierci. Wszystkie elementy, które napędzają proces egzystencji powinny być w permanentnej równowadze z lekką przewagą pierwiastków twórczych, które fluktuując tworzą nowa jakość życia.

Zrozumienie relatywności świata

Aby osiągnąć równowagę trzeba zrozumieć relatywność odbieranych i wytwarzanych emocji. Zrozumieć, że nic nie jest oczywiste i z góry przesądzone. Dobro i zło są odmianami tego samego pojęcia, określającego nasz stosunek do rzeczywistości. Nie ma obiektywnego dobra, czy zła, to my definiujemy świat i jego relatywne stosunki. Od nas zależy ile zobaczymy w nim cech pozytywnych, a ile negatywnych. Budując własny światopogląd opieramy się na tej relatywności, od nas wyłącznie zależy ile w nim będzie dobra, a ile zła. Utrzymanie w równowagi miedzy tymi emocjami zapewni nam szczęście, a tym samym szczęście ogółu.

Prawo do szczęścia za życia

Podstawowe credo każdego Rodzimowiercy powinno brzmieć: Każdy ma prawo do szczęścia. Jest ono wyznacznikiem sukcesu każdego człowieka. Człowiek szczęśliwy, to taki, który posiada spokój i równowagę wewnętrzną i potrafi się tym dzielić z innymi. Bogowie, którzy pojawili się na świecie istnieją nie po to by nas karać, a pomagać w odnalezieniu drogi ku szczęściu. Droga ta choć kreta i wyboista, kształtuje charakter, sprawia, że stajemy się opoką dla potomków, celem i wzorcem dla przyszłych pokoleń. Budowanie szczęścia ogólnego to drugie, podstawowe zadanie Rodzimowierstwa. Nie można być szczęśliwym wśród nieszczęśliwych, dlatego dzielenie się szczęściem umożliwia zbudowanie świata bliskiego ideałom, w którym pozytywne relacje międzyludzkie podtrzymują stan równowagi duchowej i emocjonalnej. Dają warunki do samorozwoju, realizowania marzeń, spełnienia duchowego i materialnego.

Sława po śmierci

Mało wiemy o śmierci. Jest końcem życia, ale czy końcem wszystkiego? Życie po śmierci w Rodzimowierstwie ma charakter dualistyczny. Dzielimy je na dwie części: metafizyczną i fizyczną. Cześć metafizyczna to zasady związane z mistyką duszy, jej wędrówką do nawi i późniejszym odrodzeniem, cześć fizyczna to pamięć żywych, kult przodków, w którym imię zmarłego trwa tak długo, jak wielką sławą cieszył się za życia. Żyjemy więc po to, by osiągnąć nieśmiertelność w kręgu odwiecznych przemian i zostać w pamięci potomnych jako bohater, przodek godny naśladowania.

Rodzimowierstwo - założenia wyznaniowe

Rodzimowierstwo - historia najnowsza

Większość współczesnych ruchów rodzimowierczych za swego duchowego prekursora uznaje Zoriana Chodakowskiego. Pod wpływem idei romantyzmu podjął się on badań nad ludowością polską i jej korzeni historyczno-mitologicznych. W pracy "O Sławiańszczyźnie przed chrześcijaństwem" z 1818 r. zarysował propozycje odrodzenia duchowego narodu poprzez oparcie się na kulturze ludowej i odnalezienie w niej elementów z czasów przedchrześcijańskich. W okresie międzywojennym powstały i działały organizacje o charakterze rodzimowierczym: Zadruga, Lechickie Koło Czcicieli Światowida oraz środowisko skupione wokół pisma Demiurg. Po upadku PRL powstało szereg nowych organizacji, stowarzyszeń i grup wyznaniowych.

Początki - okres romantyzmu
Rozwój - okres międzywojenny
Kontynuacja - czasy PRL

Rodzimowierswo - organizacje

Polska

Rodzimowierstwo - media

Polska

Rodzimowierstwo - filozofia i religia

Artykuły

O ile nie zaznaczono inaczej, treść tej strony objęta jest licencją Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License